Wiele podstawowych czynności wykonujemy bez zastanowienia. Nie musimy planować sposobu w jaki zawiążemy buty, pokroimy chleb czy unikniemy wpadnięcia na barierkę przy krawężniku w drodze do pracy. Jednakże wiele dzieci ma trudności
z wykonaniem nawet najprostszej aktywności. Z czego to wynika? Podstawą tego problemu może być dyspraksja.
Dyspraksja rozwojowa to mniejsza zdolność do zaplanowania ruchu
i wykonania tego planu w nieznanych okolicznościach, pomimo rozumienia instrukcji. Trudności te nie są powodowane uszkodzeniem układu nerwowego, towarzyszą im zaburzania przetwarzania wrażeń przedsionkowych, proprioceptywnych i dotykowych. Dzieci
z trudnościami w planowaniu motorycznym często określa się jako niezdarne czy niezgrabne ruchowo. Potrzebują one więcej czasu i wsparcia w wykonywaniu kolejnych etapów zadania, często konieczne jest zaprezentowanie oczekiwanego ruchu. Sposób poruszania się takiego dziecka jest mało efektywny czy precyzyjny. Poprawne planowanie motoryczne jest zależne od dobrego funkcjonowania sensorycznego i znajomości własnego ciała. Wymaga dobrej koncentracji uwagi i celowości.
Dyspraksja często przejawia się poprzez trudności w zakresie czynności samoobsługowych, naśladownictwem ruchu, nauką jazdy na rowerze czy pływania, obniżeniem ogólnego poziomu sprawności fizycznej. Dzieci z dyspraksją często odmawiają podejmowania grupowych zabaw ruchowych, szczególnie z piłką. Cechuje je obniżone napięcie mięśniowe, trudności z koordynacją, równowagą i odruchem obronnym. W szkole często pojawiają się problemy z opanowaniem czytania, pisania i liczenia.
Diagnostykę i terapię w zakresie dyspraksji powinien przeprowadzić terapeuta Integracji Sensorycznej. Jeżeli zauważą Państwo jakiekolwiek niepokojące sygnały w rozwoju swojego dziecka, należy niezwłocznie skonsultować się ze specjalistą.
Paulina Wolak
Terapeuta SI